6 ورزشکار موفقی که با وجود نقص عضو، ادامه دادند

قهرمان بودن به معنی انجام یک کار خاص یا دست یافتن به شهرت و موفقیت های بسیار نیست. قهرمان شاید نام خوبی باشد برای تمام افرادی که از رویاهایشان دست برنداشته اند، افرادی که با وجود مشکلات سر راهشان، برای رویاهایشان تلاش کرده اند. قهرمان بودن حتی به معنی رسیدن به مقصد نیست. قهرمان بودن یعنی مسیری که با وجود ناهمواری هایش ادامه می دهیم؛ خواه به مقصد برسیم خواه نه.

داستان افرادی که با وجود محدودیت های پیش رویشان ، نا امید نشده و به راهشان ادامه داده اند، همیشه الهام بخش است. محدودیت هایی که طیف وسیعی از مشکلات مانند فقر، بحران های خانوادگی، کمبودهای اجتماعی و حتی معلولیت و نقص عضو را شامل می شوند. از این رو می خواهیم در ادامه داستان 6 ورزشکار موفقی که با وجود محدودیت هایی در اندام هایشان، نا امید نشدند و دست از تلاش برنداشتند را بخوانیم.

بتانی همیلتون (1990)

بتانی همیلتون، موج سوار 28 ساله ی معروفی است که در سن 13 سالگی، به علت حمله کوسه، بازوی چپ خود را از دست داد. بتانی پس از بهبود، به اقیانوس برگشت و موج سواری را از سر گرفت. او در سال 2004، درباره تجربه های شخصی اش کتابی به نام "ایمان، خانواده و مبارزه برای برگشت به موج سواری" نوشت. همچنین در سال 2011، یک فیلم درام آمریکایی به نام موج سوار معنوی (Soul Surfer) درباره زندگی او ساخته شد. 
همیلتون موانع زیادی را برای موفقیت پشت سر گذاشت تا بتواند با مشکلی که بعد از حادثه پیدا کرده بود کنار بیاید و به موج سواری ادامه بدهد. و برای کمک به دختران دیگری که ناتوانی دارند، موسسه خیریه ای تاسیس کرد تا بتواند الهام بخش دیگر افراد باشد.

تام ویتاکر (1948)

تام ویتاکر اولین کسی است که با وجود نقص عضو، موفق به فتح قله اورست شد. تام ویتاکر بر اثر حادثه ای در سال 1979، پای راست خود را از دست داد اما اجازه نداد این مشکل، مانع دست یافتن به رویاهایش شود. او از پروتز مخصوصی که توسط کمپانی معروف Flex-Foot، ساخته شده بود، برای کوهنوردی استفاده می کرد. ویتاکر تمرینات خود را در بلندترین کوه جهان و در حالی که دختر کوچکش را بر پشتش سوار کرده بود، شروع کرده و اگر چه اولین تلاش او در سال 1995، بی نتیجه بود اما سرانجام در سال 1998، موفق به فتح قله اورست شد.

جیم ابوت (1967)

جیم ابوت، پیچر سابق MLB (سازمان بیسبال آمریکایی) است که بدون دست راست متولد شده است. او در تمام دوران دبیرستان، ورزشکار بود و بیسبال و فوتبال، بازی می کرد. جیم ابوت برای دانشگاه میشیگان بیسبال بازی کرده و در المپیک سال 1988، آخرین پرتاب توپ را که منجر به برد بازی شد، انجام داد. او تنها با داشتن یک دست بیسبال بازی می کرد و هنگام پرتاب توپ، دستکش را روی ساعد دست راست خود قرار می داد و پس از پرتاب توپ، به سرعت آن را به سمت چپ خود می کشید. ابوت در سال های 1989 تا 1999، در MLB مشغول بود و در حال حاضر، به عنوان گوینده انگیزشی فعالیت می کند.

تری فاکس (1958 - 1981)

تری فاکس یک قهرمان کانادایی است که به دلیل سرطان استخوان استئوسارکوما، پای راست خود را از دست داد. در واقع پزشکان به او توصیه کردند برای جلوگیری از پیشروی سرطان، زانوی خود را قطع کرده و تحت شیمی درمانی قرار بگیرد. وقتی پزشکان به او گفتند که دوسال پیش از مراجعه ی او، شانس بهبود افرادی با سرطان مشابه 15 درصد بوده و در زمان مراجعه اش به 50 درصد ارتقا یافته است، او تحت تاثیر ارزش تحقیقات سرطان قرار گرفت. و پس از بهبودی زمانی که با یک پای مصنوعی به راه رفتن ادامه می داد تصمیم گرفت باقیمانده زندگی خود را وقف کمک به مبتلایان سرطان کند. تری فاکس در تمام دوران دبیرستان خود بسکتبال بازی می کرد و در سال 1977 در حالی که هنوز تحت شیمی درمانی بود، به دعوت انجمن ورزش های ویلچری کانادا، وارد تیم شده و در مسابقات قهرمانی به سه مقام کشوری دست یافت. در سال 1979 تری نامه ای به انجمن سرطان کانادا نوشت و از آن ها خواست در انجام یک ماراتن در سراسر کانادا و جمع آوری کمک مالی برای تحقیقات سرطان از او حمایت کنند. دوی ماراتن ۸۰۰۰ کیلومتری به نام «ماراتن امید» در ۱۲ آوریل سال ۱۹۸۰ آغاز شد و تری فاکس با وجود مشکلات بسیاری که در طول راه برایش پیش می آمد، نا امید نشد. تری در نهایت پس از گذشت 143 روز و پیمودن 5373 کیلومتر به علت ابتلا به سرطان ریه به این ماراتن پایان داده و در بیمارستان بستری شد. در طی ماه های بعد، وضعیت تری وخیم تر شده و سرانجام در صبح روز ۲۸ ژوئن سال ۱۹۸۱ در بیمارستان درگذشت. پس از مرگ تری، پرچم‌های کشور به‌حالت نیمه‌افراشته درآمد و مراسم تدفین وی در تلویزیون ملی نشان داده شد. تری فاکس در کانادا به شخصیتی ماندگار تبدیل شد و در سال ۱۹۹۹ او به عنوان بزرگ‌ترین قهرمان کشور شناخته شد.

الکس زاناردی (1966)

الکس زاناردی، دوچرخه سوار و راننده حرفه ای مسابقات اتومبیلرانی ایتالیا است و از افتخارات وی می توان به کسب 4 مدال طلا و 2 مدال نقره در بازی های پارالمپیک اشاره کرد. زاناردی در 13 سالگی وقتی خواهرش را بر اثر یک سانحه رانندگی از دست داده بود، به مسابقات اتومبیلرانی پیوست. و سرانجام در سال 2000 بر اثر یک تصادف سهمگین، هر دو پای خود را از دست داد. اما پس از قطع دو پایش او نا امید نشد و بار دیگر در مسابقات شرکت کرد و با استفاده از اتومبیل هایی با پدال مخصوص به مسابقات خود ادامه داد. زاناردی می گوید اگر دو روز قبل از حادثه غم انگیز از دست دادن پاهایش از او سوال می شد که بین مرگ و قطع پاهایش کدام را انتخاب می کند، بدون شک مرگ را انتخاب می کرد اما پس از بازگشتش به مسابقات حرفه ای متوجه شد که از دست دادن پاهایش آنقدر ها هم ناگوار نبود و به قول خودش تنها او را سبک وزن تر از قبل کرد. زاناردی همچنین در سال 2007 در ورزش تطبیقی دوچرخه سواری دست شروع به فعالیت کرده و موفقیت هایی کسب کرد. زاناردی امروز در حالی که پسر کوچکش را در آغوش می کشد، می تواند از پاهایش برای هر فعالیتی استفاده کند و تاکنون هرگز نا امید نشده است.

آیمه مولینز (1975)

آیمه مولینز با یک مشکل پزشکی به نام استخوان فیبولای گمشده متولد شد و به همین دلیل در سن 1 سالگی هر دو پای او را از زیر زانو قطع کردند. او آموخت که روی پروتز قدم بزند و سپس به دویدن بپردازد. مولینز در سال 1996، در مسابقات پارالمپیک پرش ارتفاع، سه رکورد جهانی کسب کرد. او در سال 1998، در پنتاگون دوره کارآموزی خود را گذراند و در سال 1999، کار مدلسازی را آغاز کرد. مولینز همچنین در سال 2002، بازیگری را آغاز کرد و به عنوان یک شخصیت پشتیبان در فیلم Stranger Things در نت فلیکس ظاهر شد. مولینز الگوی بسیاری از افراد است و علی رغم مشکلی که از هنگام تولد با آن رو به رو بود، هیچ وقت از رسیدن به علایق و رویاهایش دست نکشید.