اختلال ذخیره سازی چیست و چطور درمان می شود؟ (پارت2)

در مقاله قبلی راجع به اختلال ذخیره سازی و علائم آن صحبت کردیم. در این مقاله قصد داریم به روش های درمان این مشکل بپردازیم.

در صورت مواجه با افراد مبتلا به اختلال احتکار چه کار باید کرد؟

اگر فکر می کنید یکی از اعضای خانواده یا کسی که می شناسید، اختلال احتکار دارد، سعی کنید آن ها را ترغیب کنید که با شما همراه شده و به ملاقات یک روانشناس بروید. این کار آسان نیست چون معمولا کسی که دچار این اختلال می شود، مشکل خود را قبول نداشته و فکر می کند نیازی به کمک ندارد. اما در چنین زمانی شما می توانید فرد را آرام کرده و به او اطمینان بدهید که قرار نیست کسی وسایلش را دور بیاندازد. بلکه هدف از رفتن پیش روانشناس تنها یک گپ دوستانه است تا ببینید برای کمک و پشتیبانی از او، چه کاری می توانید انجام دهید. اما اینکه بخواهید یک فضای اضافی برای وسایل شخص مورد نظر پیدا کنید یا برای مرتب کردن محیط از یک شرکت خدماتی کمک بگیرید، فکر خوبی نیست؛ چرا که این مشکل باید عمیقا مورد بررسی قرار بگیرد. برای مثال تصور کنید، یکی از نزدیکانتان دچار این اختلال بوده و یکی از اتاق ها را به جایگاهی برای روزنامه های قدیمی تبدیل کرده است. حال اینکه شما به او کمک کنید تا محیط اتاق را مرتب کرده یا روزنامه ها را دسته بندی کنید، کارساز نیست زیرا در اغلب اوقات، او دوباره به حالت قبلی بر می گردد. بنابراین در چنین موقعیتی، مراجعه به روانشناس و تشخیص و درمان این مشکل بهترین راه حل است.

روش درمان اختلال احتکار

درمان اختلال احتکار حتی اگر فرد مایل به همکاری با پزشک باشد، آسان نیست. با این حال این مشکل با یک برنامه درمانی خوب برطرف می شود و جای نگرانی نیست.
به طور کلی درمان اصلی که معمولا برای این اختلال استفاده می شود، رفتار درمانی شناختی (CBT) می باشد. و درمانگر در طول درمان به فرد مبتلا کمک می کند تا بفهمد چه چیزی دور ریختن اشیاء را برایش سخت کرده است؟ همچنین برنامه درمانی با وظایف عملی و برنامه ای برای کار کردن همراه است و درمانگر فرد مبتلا را در جهت پاکسازی منزل از اشیاء، حمایت می کند. گاهی اوقات نیز بنا به تشخیص درمانگر، ممکن است برای بهبود روند درمان از داروهای ضد افسردگی به نام "مهارکننده‌های بازجذب سروتونین" با نام مخفف اس‌اس‌آرآی‌ها (SSRIs) استفاده شود.

رفتار درمانی شناختی (CBT) چیست؟

رفتار درمانی شناختی (Cognitive Behavioral Therapy) که با نام درمان شناختی رفتاری نیز شناخته می شود، یک روش درمانی موثر برای درمان اختلالات روانی می باشد. همانطور که از نامش پیداست در این روش از ترکیب رفتار درمانی و شناخت درمانی بر اساس اصول پایه و پژوهش های رفتاری شناختی استفاده می شود. رفتار درمانی شناختی یا به اختصار سی بی تی یک روش درمانی زمان بر است که در آن با استفاده از تغییر الگو های فکری (شناختی) و نحوه عملکرد (رفتاری)، به مدیریت مشکلات افراد کمک می شود. 
فردی که دچار اختلالات روانی می شود، در اغلب اوقات، افکار غیر واقعی و ناراحت کننده ای درباره خود و محیط اطرافش دارد که باعث بروز ناراحتی و رفتارهای دردسر ساز می شود. برای مثال شخص مبتلا به اختلال احتکار، یک احساس نیاز خیالی به وسایلش دارد و این افکار و احساسات غیرواقعی سبب بروز احتکار و ذخیره سازی توسط او می شود. رفتار درمانی شناختی به چنین فردی کمک می کند تا به جای افکار غیر واقعی و غیر منطقی خود، تفکرات معقول و مبتنی بر واقعیت های زندگی داشته باشد و در نتیجه بتواند این وسواس فکری را از خودش دور کند. همانطور که در مقاله قبلی گفته شد، افراد مبتلا به اختلال احتکار در تصمیم گیری نیز مشکل دارند و درمانگر با این روش درمانی به بهبود تصمیم گیری و سازماندهی فرد کمک می کند. درمانگر در واقع با به چالش کشیدن باورهای اشتباه فرد، او را به سمت درست راهنمایی می کند و به تدریج دور انداختن وسایل برای فرد آسان تر شده و متوجه می شود که با از دست دادن آن ها، هیچ اتفاق وحشتناکی نمی افتد.
همچنین لازم به ذکر است که درمان این اختلال به انگیزه، تعهد و صبر نیاز دارد و با اینکه ممکن است در انتهای درمان، فرد هنوز هم وسایلش را کاملا کنار نگذاشته باشد، اما درک بهتری نسبت به مشکل خود پیدا کرده که از برگشت افکار واهی گذشته، جلوگیری می کند.